Początek.

Nazywam się Aroosa Black.Nie wiem kim są moi rodzice , nie wiem czy mam jakąkolwiek rodzinę.Nie mam przyjaciół.Mieszkam w sierocińcu dla dzieci w Newcastle.Opiekunki są dla mnie bardzo miłe , lecz inne dzieci omijają mnie szerokim łukiem.Nie wiem dlaczego tak jest. Co jest we mnie innego ? Czy coś jest ze mną nie tak ? Dlaczego akurat ja ? Nie pamiętam nic innego , tylko wyblakłe ściany w sierocińcu.Żyję tak  od jedenastu lat.Czasami , gdy przeżywam silne emocje coś się dzieje.Kiedyś gdy bardzo zdenerwowałam się na blond Alice jej włosy stały się czarne , zupełnie tak jak moje.Nikt nie chce się ze mną bawić.Moimi jedynymi towarzyszami są bezdomne psy.Często chowam resztki śniadania i rzucam im.A one w zamian pozwalają mi się głaskać , tulić , niekiedy nawet przyniosą dla mnie kawałek sznurka lub innej dziwnej rzeczy.Opiekunki nie są zbyt szczęśliwe gdy widzą mnie z psami , ale wiedzą , że to moje jedyne towarzystwo.


                                                                        ~*~
Pewnego dnia do sierocińca przyszła wysoka kobieta o surowej twarzy.Nosiła długą , prostą suknie , a włosy związała w ciasny kok.Udała się do gabinetu najważniejszej z opiekunek , pani Northberry.Nie wiem co działo się w gabinecie , ale po kilku minutach pani Northberry wraz z tą dziwną kobietą zawitały w progach mojego pokoju.
-Czy możemy zostać same ? - zapytała wysoka kobieta.
Opiekunka coś mruknęła po czym zamknęła delikatnie drzwi.Co ona chciała ode mnie ? Czy dzięki niej nie będę musiała już tu mieszkać ? Czy może chce mnie przenieść do obskurnego sierocińca ? Albo... czy zamkną mnie w psychiatryku za nie normalność ? Kobieta nic nie powiedziała.Przysunęła metalowe krzesło i z gracją na nim usiadła.Wlepiłam wzrok w moje białe skarpetki.Były trochę za duże i zsuwały mi się z łydek.
-Aroosa ? - zapytała mocnym głosem
-T-taak. - zająkałam się.
-Czy wierzysz w magię ?
W co ? W magię ? Przecież magia nie istnieje , jest tylko w bajkach.Opiekunki mówią nam od lat żebyśmy nie wierzyli w magię , bo czegoś takiego nie ma.
-N-nie . - odpowiedziałam.
Kobieta wstała.Przez chwilę myślałam , że wyjdzie , ale ona wyciągnęła patyk i machnęła nim w powietrzu mrucząc jakieś słowa pod nosem.Doniczka z kwiatem zamieniła się w wiewiórkę , która uciekła przez otwarte okno.Kobieta znów usiadła i zapytała:
-A teraz wierzysz ?
-T-tak.
-Jestem profesor McGonagall ze szkoły magii i czarodziejstwa Hogwart , gdzie piastuję urząd dyrektora.Odkryto u ciebie magiczne zdolności , przyszłam zaprosić cię na rok szkolny.Czy zauważyłaś coś innego w twoich zachowaniu ? Coś różniącego cię od innych dzieci ?
-T-tak.
-W naszej szkole każdy taki jest.Nauczysz się zaklęć , transmuntacji , jak ważyć eliksiry i wiele innych.Poznasz nowych przyjaciół , nabędziesz nowe umiejętności.A teraz zadam ci ostatnie pytanie . Czy chcesz wstąpić w progi naszej szkoły ?
Czy chcę ? Oczywiście , chcę wszędzie byle jak najdalej stąd ! Magia ? Zaklęcia ? Skoro to istnieje , to czemu by nie spróbować ! Przyjaciele ? Nie wiem jak to jest mieć przyjaciół ale na pewno to cudowne uczucie.
-Tak. - powiedziałam , tym razem nie jąkając się.
-Wspaniale - powiedziała profesor McGonagall.Z sukni wyjęła kopertę i wręczyła ją w moje blade dłonie.
-Rok szkolny zaczyna się 1 września , pociąg do Hogwartu wyjeżdża 31 sierpnia z peronu 9¾  , na pewno kogoś przyślę by pomógł ci przy zakupach na Ulicy Pokątnej.Życzę miłego dnia.Wstała i wyszła lekkim krokiem.Gdy drzwi się zamknęły jeszcze długo patrzyłam na list.
Tak zaczęła się moja nauka w Hogwarcie.