,,Czarna Pożeraczka''

Kolejny rozdział który dedykuję Oli (Sakurze), bez której nie powstałby ten rozdział.

Dla mojej jedynej wiernej czytelniczki o której wiem.

Może i nie jest genialny, ale w tym przypadku liczą się moje intencje.

Przez następne dwa dni opatrywaliśmy nieprzytomnym rany. Było ich dużo, ale większość nie była zbyt głęboka. Jednak krew wciąż się z nich sączyła, a nam zaczynało brakować prześcieradeł.  Na dodatek moja rana też nie chciała przestać krwawić. Przenieśliśmy chłopaków na łóżko stojące pod ścianą. Spaliśmy na zmianę, raz ja i Rose, raz Al i James. Zawsze ktoś czuwał na wypadek gdyby Vivu lub coś innego  (np. postać w czarnej pelerynie) miało zamiar wtargnąć do pokoju. To trwało przez trzy dni. Po tym czasie Teddy i Scorpius odzyskali przytomność. Na początku nie chcieli nic jeść, więc na siłę wciskaliśmy ich suchary i poiliśmy herbatą. Po kilku godzinach byli już bardziej rozmowni. Zasypaliśmy ich gradem pytań, jak dostali się tu, co im się stało, dlaczego weszli za drzwi?

- Ej! Uspokójcie się! - krzyknął Albus. - Teraz możecie opowiadać co się stało. - dodał i usiadł na przeciwko Teda. Po chwili każdy z nas siedział w taki sposób by widzieć dwójkę nowych w pokoju.

- Więc... Eee... - zaczął metamorfomag.

- Teddy próbuje powiedzieć, że chcieliśmy znaleźć was na własną rękę, mimo tego, iż nauczyciele próbowali dostać się na dół, lecz zbyt się boją. Poinformowaliśmy ich o naszych zamiarach - nie udzielili zgody, zakazali zbliżać się do korytarza. - blondyn mówił dość monotonnie - Ale Teddy wymyślił plan o którym nikt się nie dowiedział. I tak znaleźliśmy się w korytarzu, przed drzwiami. Za nimi była drabina - co?! Drabina?! Przecież tam nie było żadnej drabiny... - Zeszliśmy na dół i znaleźliśmy się w kamiennej komnacie, na ścianie było napisane ,,Witajcie w komnacie wiecznego smutku''. Nie było tam nic.

- Nie wiem czy wiesz, ale my tam byliśmy. - wtrącił James. Malfoy spojrzał na niego leniwym wzorkiem i kontynuował znudzonym tonem.

- Postanowiliśmy odpocząć. Wyjęliśmy wcześniej przygotowane kanapki, ale pojawiło się coś... Coś w czarnej pelerynie z zakrytą twarzą... I zaczęło nas gonić korytarzem. - Coś, peleryna, co?! Boże, Jezu, Maryjo, Buddo, Abrahamie, dlaczego?! To nie ma prawa istnieć, Arooso, on zmyśla, żeby cię przestraszyć.  Uspokój się... Nie mdlej. 

- Coś się stało? - usłyszałam szept Jamesa. Odwróciłam się w jego stronę. Scorpius dalej opowiadał o tym jak uciekali, ale umknęło to na drugi plan. 

- Nie, nic. Tylko coś na kształt mojego koszmaru biega po korytarzu. - odwróciłam się. Lupin podejrzliwie patrzył się na mnie. Zrozumiał, że coś jest nie tak.

- ... I wtedy wbiegliśmy do pokoju z obrazem, zaatakował nas tam skrzat domo...- nie dokończył, bo inicjatywę przejął Teddy.

- Zaatakował nas skrzat domowy i jakimś cudem udało mu się zabrać nam różdżki. Związał nas tymi swoimi sztuczkami i zawlókł pod portret tej no...

- Margaret of Anjou, Zła Królowa. - podpowiedział mu Albus.

- No, tak, Margaret. Zaczęła przemawiać, pytała dlaczego wtargnęliśmy do jej domu bez zaproszenia. Powiedzieliśmy, że przybyliśmy uratować naszych przyjaciół, na to ona wybuchła i kazała temu stworzeniu nacinać nasze ramiona i przedramiona, stąd tyle drobnych ran. Po kilku godzinach uznała, że musimy ponieść większą karę - ból. Więc skrzat zaczął pogłębiać co niektóre rany, chłostał nas biczem... - wciąż przerażona perspektywą spotkania z chodzącym, czarnym prześcieradłem słuchałam dalej o okropnościach, których dopuściła się Margaret i Vivu. - Robili to tak długo, dopóki nie straciliśmy przytomności. Tak trafiliśmy tu. Wciąż zastanawia mnie jedno - czym jest to czarne coś?
Trafiliśmy w punkt kulminacyjny. Ja mam ochotę zemdleć, zapaść się - cokolwiek by nie dowiedzieć się niczego co zostało spisane o czarnej postaci. Z kolei inni chcą wiedzieć czym ona jest, co ich goniło. Nie wiedzieć czemu niewiedza wydawała mi się najbezpieczniejsza, nie wiedząc o szczegółach bytu tego czegoś miałam wrażenie, że jest nieistotne, mniej przerażające.
- Masz. - James podsunął Lupinowi książkę z opowiadaniami otwartą na stronie 74. Już z daleka widziałam wielki tytuł i ilustrację przedstawiającą senny koszmar. Nie, nie i jeszcze raz nie. Teddy chwycił za książkę i uważnie przyjrzał się postaci. Spróbowałam zamknąć ,,Zbiór opowiadań'', ale tylko przytrzasnęłam chłopakowi palec wskazujący.
- Arooso, to tylko opowiadanie. - powiedziała Rose. Srutututu. Coś co istniało w mojej głowie, w korytarzu i w książce nie może być tylko czymś.
,,Legendy głoszą, że w podziemiach kościoła żyje tajemnicza postać''
- Nie! - krzyknęłam
- To, że ty nie chcesz wiedzieć czegoś o tym, nie znaczy, że my też mamy nie wiedzieć!
- Zatkaj się, James.
- Lepiej ty się przymknij i posłuchaj co piszą w tej książce. - odparł oburzony
,,Nikt dokładnie nigdy jej nie zobaczył, ale nieliczni zdążyli utrwalić w swojej pamięci kilka wspomnień z tą postacią. Otóż zawsze miała na swych ramionach czarną pelerynę, sięgająca do stóp i zakrywającą twarz, której nikt w pełni nie widział. Znane nam są tylko pewne przebłyski - postać miała bladą cerę, łysą głowę i spiczaste zęby. Tyle o niej jest wiadomo, z wyglądu. Potwór z początku żył sam sobie nie przeszkadzając innym, lecz pewnego dnia pewien młodzian zapragnął poślubić jedną z panien dworu. Ta odpowiedziała mu, że ożeni się z nim tylko jeśli zgładzi coś z podziemi kościoła. Chłopak zabrał tylko miecz i zszedł pod ziemię. Nie musiał długo szukać monstra - wyszło mu na spotkanie już za pierwszym zakrętem. Z początku nic się nie stało, zmora nie miała w zwyczaju natychmiastowe zabicie. Lecz wieśniak rzucił się na nią z ostrzem. Potwór jedną, kościstą ręką odtrącił miecz i zrzucił kaptur. Oczom chłopaka ukazał się przerażający widok, którego nikt nie jest w stanie opisać. Pochyliła się nad nim i ukręciła kark, następnie zjadła jego twarz i wyssała mózg. Zostawiła biednego młodziana z pustą czaszką bez twarzy i wyszła na zewnątrz, by zemścić się na innych za naruszenie jej prywatności. Było to w czasie mszy świętej. Czarna postać rzuciła się na kapłana i zrobiła z nim to samo co z chłopakiem. Przerażeni wierni chcieli uciec, lecz drzwi z niewiadomych przyczyn były zamknięte. Czarna Pożeraczka zjadła i zmasakrowała ich wszystkich, jedyne co po nich zostało to szczątki ciał i czaszek. Wszytko to widział biały kruk, który opowiedział wszystkim o zdarzeniach z czasu mszy świętej.''
~*~
Piosenka na dziś. [KLIK]